پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«دختر‌ها به ظاهر داشتند بازی می‌کردند. یکی شان پا‌های عروسک را گرفته بود و آن یکی دست هایش را. عروسک را افقی پیش می‌بردند. سرهایشان را پایین انداخته و ساکت بودند. پرسیدم دارید چی بازی می‌کنید بچه ها؟ یکی از دختر‌ها گفت: این عروسک کرونا گرفته و دیگر نشد کاری برایش بکنیم. حالش خیلی بد بود و مُرد. داریم می‌بریم خاکش کنیم. جوابشان شوکه ام کرد. هیچ وقت فکر نمی‌کردم بچه‌های به این سن فکرشان آنقدر درگیر مرگ شود.»

بچه‌ها به آغوش پدربزرگ و مادربزرگ، آغوش دایی و خاله و عمه و عمو نیاز دارند؛ چیزی که این روز‌ها از آن‌ها دریغ شده است، اما این تنها درد بچه‌ها در روزگار کرونایی ما نیست. نشستن در خانه و پای کلاس‌های آنلاین، آفتاب و هوای تازه را هم از آن‌ها گرفته، همان‌طور که دویدن و بازی با همسالان را. به همه این‌ها هجوم اخبار ناگوار و گفتگو‌های ناگوارتر خانوادگی را هم اضافه کنید. بچه‌ها اگرچه بروز نمی‌دهند یا نمی‌توانند با زبان شما حرف بزنند، اما رنج می‌کشند.

«آقا شما که زبانت خوبه، چرا نمی‌ری؟»، «آقا، می‌شه هفته‌ بعد امتحان نگیرین، ما داریم می‌ریم کانادا.»، «آقا، امیرسام رفته کانادا، دیگه برنمی‌گرده، خوش به حالش!» این‌ها فقط چند جمله از زبان شاگردهای دبستانی‌ من است که یا رؤیای مهاجرت دارند یا حسرتش را می‌خورند. دکتر سهیل رحیمی ، روانشناس و عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در این باره می‌گوید: «مهاجرت یک امر انتزاعی است و کودکان تا پیش از هفت سالگی، هنوز تفکرشان قوام پیدا نکرده و بیشتر، تفکر شهودی دارند.